Skraj lasu

Natalie oparła głowę o ramię Jasona. Nie chciała na razie tego opowiadać i wiedziała, że ona ją rozumie.

Jason objął Natalie z troską i pocałował ją delikatnie w czoło, aby dodać jej otuchy. Doskonale rozumiał, że Natalie nie chce teraz o tym rozmawiać. Za dobrze pamiętał tamto wydarzenie. Postanowił nie męczyć jej pytaniami i po prostu teraz przy niej być.

Spojrzała na niego z wdzięcznością po czym przytuliła się do niego.

Jason pogłaskał ją delikatnie po głowie.
- Może pójdźmy w jakieś przyjemniejsze miejsce - zaproponował. - Atmosfera tutaj chyba nie wpływa na Ciebie dobrze., a ciągłe płacze na nic się zdadzą.

Uniosła głowę i spojrzała na niego.
-Ja już nie płaczę..-powiedziała. -Smutek osadził się wewnątrz mnie i po prostu jest...-dodała.
-Tak, chodźmy stąd- powiedziała. Rzuciła smutne spojrzenie na pomnik i odeszła.

Jason ujął delikatną dłoń Natalie w swoją własą i razem wyszli z lasu.

(Niestety, muszę odejść od komputera. Będę za około godzinę. Pa :*)

(Ok, pa:*)

Mad przyszła na skraj lasu. Położyła się na trawie i zaczęła oglądać gwiazdy. Dziś była taka piękna noc...