Skraj lasu

- Teraz Ci jest przykro... A wczoraj jak prawie nie zemdlałam miałaś mnie jednoznacznie gdzieś, razem z Justinkiem. - powiedziała nadal gapiąc się w notatnik.

- Ja naprawdę nie wiedziałam, że tak bardzo się źle czułaś... - powiedziała przestraszona.
*Maddie! Boże, co ty narobiłaś!* - przerażona i na siebie wściekła obwniała się w myślach.

*Bo byliście zbyt zajęci sobą nawzajem..* pomyślała Emma nadal wgapiając się w notatnik. - Trudno.... Co się stało, to się nie odstanie... Przyjmuję przeprosiny... - powiedziała Emma i westchnęła, a po chwili poczuła jak łza spływa jej po policzku.

- Emma... Ja naprawdę... Dziękuję Ci! - powiedziała i przytuliła ją w podzięce. - Nie płacz... - poprosiła.

- Nie... No bo wiesz... Mi poprostu jest smutno, bo jesteście moimi przyjaciółmi, i gdy ja naprawdę potrzebowałam pomocy zostawiliście mnie... Przykro mi jest... - powiedziała ocierając łzy z policzków.

- Mi też... Nigdy sobie tego nie wybaczę. - powiedziała i wyjęła z torby chusteczkę higieniczną, którą dała Emmie.

Emma wytarła łzy chusteczką, którą dostała od Maddie. Westchnęła. - W końcu... - zaczęła mówić do Maddie. - Nobody's perfect... Everybody makes mistakes... Everybody has those days... Everybody knows what I'm talkin 'bout, Everybody gets that way.... - zaśpiewała cicho i się lekko zaśmiała.

Ucieszyła się, gdy zobaczyła uśmiech Emmy. Ponownie objęła ją przyjacielsko.

- Masz może gitarę?? - zapytała chociaż wiedziała, że pytanie jest glupie i niemożliwe, żeby Maddie miała gitarę...

- Nie... Ja potrafię grać tylko na fortepianie. - pokazała jej język i zaśmiała się radośnie.

- Szkoda.... Ja też potrafię grać na fortepianie. - powiedziała i lekko się uśmiechnęła. - Tak dawno nie grałam na gitarze... - dodała zamyślona.

- Czekaj, czekaj... Justin ma gitarę! - powiedziała. - Mam dziwne przeczucie, że możemy go spotkać nad jeziorem... Więc może do niego chodźmy, to ci pożyczy!? - uśmiechnęła się i pomogła Emmie wstać.