Jezioro i jego okolice

- Czemu jesteś taka przygnębiona i skryta? - zapytała patrząc na Mitchie - Jakoś tak, jakbyś się bała.. - myślała - Ale czego?

- Nie, nie, wszystko w porządku - odpowiedziała natychmiast - Masz jakieś ksywki? Czy poprostu mówią na Ciebie Nicole? - dopytała

- Nicole, Nicky. Raczej tylko tak - powiedziała - A ty?

- Mitchie, Demi, Demisia, Mit, Dem - wymieniała.

- No to fajnie Dem - powiedziała z uśmiechem - Dobra ja muszę lecieć i znaleźć mojego chłopaka. Ciao! - pożegnała się i wybiegła znad jeziora.

- Pa Nicky! - powiedziała i zamyśliła się. - Fajna ta Nicole, bardzo miła. Rany i nawet ma chłopaka. Spojrzała w słońce myśląc, kogo może znowu spotka.

Po długim czasie siedzenia na błoniach zrezygnowana postanowiła przejść do Pokoju Wspólnego. Zaczynało się robić zimno, a ona nie miała na sobie za dużo ciepłych ubrań.
Mitchie wstała z ławki i szybko pobiegła do zamku.

Emma przyszła nad jezioro. Studiowała właśnie piosenkę do musicalu, który wystawia razem ze swoją grupą w mugolskim teatrze, jak wróci z wakacji. Usiadła na molo i dalej cicho nuciła.

Mitchie wróciła na błonia. Usiadła na tej samej ławce co ostatnio i próbowała uporządkować sobie w głowie wszystkie słowa, które mówił do niej Jason.
- Mam się nie bać nikogo, być bardziej pewna siebie.. - myślała i postanowiła spróbować. Zobaczyła niedaleko jakąś obcą Gryfonkę. - Raz kozie śmierć - pomyślała i ruszyła w jej stronę. Nagle zatrzymała się w środku drogi i zawróciła.
- Nie dam rady - pomyślała zawiedziona, lecz nie mogę się poddawać. Spróbowała jeszcze raz i udało się. Podeszła do dziewczyny i powiedziała:
- Hej, jestem Mitchie Torres, nowa w szkole, a ty? - zapytała z małym uśmiechem

Emma oderwała wzrok od kartki i spojrzała na dziewczynę.
- Cześć. Emma Montez, Gryffindor, IV rok nauki. - przedstawiła się z lekkim uśmiechem.
- Miło mi. - dodała.
- o.O nosisz trampki? - spytała po chwili z lekkim śmiechem.
- Mam kompletnego fioła na ich punkcie. Może to brzmieć conajmniej dziwnie, ale taka prawda. - zaśmiała się.

- Tak lubię trampki, mi też miło Emmo. - spojrzała na swoje buty - IV rok? rany, długo tu już jesteś... Ja przyjechałam wczoraj - powiedziała z uśmiechem

- Ahh.. No... Ja całkiem długo. - zaśmiała się lekko.
- Wiele tu przeżyłam... - westchnęła.
- Na pewno Ci się tu spodoba. Zobaczysz. - zapewniła z uśmiechem.

- To bardzo się cieszę - mówiła trochę spięta - Skąd pochodzisz? - zapytała