Cichutki zakątek..

Jason mógłby w tej chwili ogrzać średniej wielkości mieszkanie ciepłem pochodzącym od samej jego twarzy. Przybliżył się ostrożnie do Natalie. Miał taką niesamowitą ochotę zatopić się w jej pełnych, malinowych ustach, ale nie byl pewien, czy Natalie po całych tych smutnych wydarzeniach ma na to ochotę.

Natalie uśmiechnęła się lekko, ale odsunęła twarz.
-Przepraszam...-powiedziała smutno i odwróciła wzrok.

Jason natychmiast odsunął twarz. Zmieszał się.
- Nie, to ja przepraszam. Nie powinienem.

(Musiałem zjeść kolację, przepraszam za opóźnienie)

Spojrzała na niego smutno i chwyciła go za rękę.
-Nigdy nikt tak nie troszczył się o mnie jak Ty. Jestem szczęśliwa, że znalazłam taką osobę, przy której czuję się wyjątkowo i bezpiecznie.- mówiła cały czas trzymając go za rękę.

(Nie ma sprawy)

Jason objął deliatnie Natalie. Wzruszyły go jej słowa: teraz wystarszająco odpowiednio odczuł, że nie jest żądnym zastępstwem, i że jego uczucie do Natalie nie jest jednostronne.
- Ja też bardzo się ciesz, że poznałem kogoś, kto byby jak światełko nadziei w długim ciemnym tunelu. Jesteś takim właśnie jasnym światłem w moim życiu.

Uśmiechnęła się i przytuliła się do niego.

Jason tulił Natalie do siebie czule.
- Mam nadzieję, że ta feralna seria niedługo się skończy - powiedział cicho.

-Ja też..-szepnęła.

- Oj, przyszliśmy tu, żeby o tym wszystkim nie rozmawiać - powiedział Jason. - Co tam u Twojej babci? - zapytał nagle, jako że to pierwsze przyszło mu do głowy.

-Wszystko w porządku. A tak między nami, to jest Tobą zachwycona..-uśmiechnęła się.

Jason uśmiechnął się.
- Cieszę się - powiedział. - Twoja babcia to urocza osoba.

Gość

Jen weszła na błonia.
- Hejka! - krzyknęła po czym na kilku drzewch rozwiesiła ogłoszenia na Casting.
Po chwili pobiegła do miasteczka.