Bijąca Wierzba przy łące

- Oj proszę. Nie zaliczaj mnie do "zadumanych w sobie laluń", bo to stanowczo nie ja. Tamta Puchonka to totalny żal. Ja taka jak ona to za chińskie tortury nie będę. - rzekła lekko zdenerwowana Lilotka

-Ona to chodząca masakra... Chciałabym zobaczyć jak dostanie orzchan od dyrektorki... - powiedziała z lekkim uśmieszkiem Lavinia. - Będzie niezły ubaw... Mam taką nadzieję...

- Te ciuszki to Dyrektorka jej w mig zmieni. A jak będzie jęczęć..Haha! - zaśmiała się Nicole - Ubawisz się, gwarantuje. - dodała

Lavinia tylko podstępnie się uśmiechnęła. Położyła znowu głowę na trawie i zaczęła myśleć nad wieloooma rzeczami... Jak zwykle z resztą.

Nicole leżąc spojrzała w niebo i w chmury.
Przypomniała jej się jej ucieczka z domu. Padał wtedy deszcz. Teraz go nie ma.
Nicky zerknęła na Bijącą Wierzbę i powiedziała do dziewczyny:
- Tak wogóle to jestem Nicole Timson.

-Lavinia Fox. - powiedziała Ślizgonka - Ale to, że się przedstawiam to nie znaczy, że cię lubię...

- Jasne. Spoko. - powiedziała do Lavinii i spojrzała na drzewo. Było bardzo ruchliwe i waliło gałęziami jak opętane.

Lavinia zauważyła kierunek wzroku Gryfonki. Patrzyła na jej ulubione drzewo. Potem pochłonęła ją setka myśli, ale ona wciąż patrzyła na wierzbę.

Nicole zastanawiała się, dlaczego Bijąca Wierzba jest taka.."agresywna". Czy to jest jakiś specjalny gatunek drzewa, czy ktoś ją tak zaczarował.
Dziewczyna obserwowała dokładnie każdy ruch jednej z grubych gałęzi.

Lavinia zaczęła się uśmiechać na widok wierzby. Jej każdy grzmot, każde udeżenie... Uwielbiała to drzewo... Zawsze przesiaduje tu pół dnia...

- Często tu przesiadujesz? - zapytała oglądając gruby pień drzewa

-Tak. Uwielbiam to drzewo... - powiedziała Lavinia. W końcu wcześniej wspomniany uśmiech znikł z jej twarzy, ale potem jej czarne oczy zabłysły.