Skrzydło Szpitalne

-Wiem i dlatego trudno Ci będzie o nim zapomnieć. Ale chociaż spróbuj...pomyśl co mógł zrobić Tobie, gdyby był zdenerwowany. On jest nieobliczalny..-powiedziała.

Gość

- No to wszystko się komplikuje... - powiedziała wzruszając ramionami.

-Najwyraźniej tak samo z nim postępowano w dzieciństwie jak postępował teraz... - powiedziała Andis. - Jest zagubiony i samotny i musiał wyładować emocje...

Gość

- Ale to nie wytłumacza jego zachowania. - powiedziała.

-Właśnie. Nie może przekładać swoich urazów z przeszłości na życie innych. A do tego stwarzać niebezpieczeństwo..-powiedziała.

-Owszem... - powiedziała Andis. W końcu zamilkła i przysłuchiwała się dziewczynom.

Maddie słuchała dziewczyn. Po pewnym czasie chwyciła jabłko i zaczęła je jeść.

Usiadła z powrotem na krześle i zamilkła.

-Ale z drugiej strony tak chory na głowę człowiek reaguje... Takiemu nic nie wytłumaczysz... Niestety... - stwierdziła Andis.

-No tak. Ale jeśli tak się zachowuje, to trzeba go odizolować od ludzi, a nie przyjmować do szkoły, w której jest bardzo dużo uczniów. Po pierwsze, on sam będzie czuł się źle i do tego ciągle będzie nerwowy, a inni będą czuli strach, że zaraz może zaatakować ich przyjaciół. To przecież chore co teraz się tu dzieje...-powiedziała.

Gość

- Dobra dziewczyny! Koniec z Nim. - uśmiechnęła się.
- Nie ma po co marnować czasu, przyjaciół i życia na takiego chlostka.- powiedziała bojowo nastawiona.
- To temat zakończony w moim życiu. - powiedziala.

-No i o takie nastawienie chodziło, Caroline- uśmiechnęła się do przyjaciółki.