Pokój Życzeń

Stanęła niedaleko fortepianu i uśmiechnęła się do przyjaciółek, czekając na występ Andis.

Stanęła obok Natalie i zaczęła przyglądać się występowi Andis i nadsłuchiwać ślicznej muzyki, którą grała.

-Dzięki - powiedziała z uśmiechem Andis. Szybko rozgrzała sobie ręce. "Może coś jeszcze pamiętem" - pomyślała sobie Andis. Odgarnęła sobie włosy spod oczu i zagrała I cz. "Sonaty Księżycowej".
-Kiedyś chodziłam do szkoły muzycznej i to grałam - powiedziała Andis z uśmiechem - teraz wy.

-To było śliczne- uśmiechnęła się do Andis.

- Tak. - uśmiechnęła się.

-Dzięki - powiedziała uśmiechnięta Andis - Kto teraz gra?

-Może...Maddie ?- puściła oczko przyjaciółce.

Anastazja umilkła słuchając Maddie.

Maddie usiadła wygodnie przy fortepianie. Rozgrzała palce przegrywając sobie gamę. Po chwili ułożyła luźniej dłonie na klawiaturze i zaczęła wykonywać Menuet Mozarta. Idealnie ruszała palcami oraz nadgarstkiem, co sprawiało, że dźwięki wydobywały się donośnie i prawidłowo. Miała sztywne palce, aby nuty były wyraźne. Grała w odpowiednim tempie jak na Menuet, więc końcowy efekt grania utworu był nadzwyczajny. Maddie wstała z krzesełka, ukłoniła się i zaśmiała.
- No to koniec imprezy! Jesteście kochane, że przyszłyście! Bardzo Wam dziękuję! - powiedziała i po wypowiedzeniu zaklęcia Chłoszczyć wszystkie brudy po urodzinach się sprzątneły. Ona jeszcze tylko zabrała wazon kwiatów, przewiesiła torbę przez ramię i zaczęła czekać, aż jej przyjaciółki opuszczą pomieszczenie.
Gdy wszystkie już wyszły, Pokój Życzeń automatycznie się zamknął...

Jason wszedł na odpowiedni korytarz. Z opowieści swoich znajomych i rodziców wiedział, że jest tu coś takiego jak Pokój Życzeń. Wiedział także, jak go używać.
Jason skupił się bardzo mocno na... gitarze. Bardzo jej teraz potrzebował. Skoncentrował myśli na takiej gitarze, o jaką mu chodziło. Pomyślał także o długim zwoju pergaminu, piórze i atramencie, bo nie pomyślał, aby wziąć te rzeczy ze sobą. Przespacerował się kilka razy pod ścianą pomieszczenia; w końcu obok niego pojawiły się drzwi. Szybko chwycił za klamkę i wszedł do środka. Jego oczom ukazała się wymarzona gitara, pióro, atrament i pergamin. Z szerokim uśmiechem na twarzy chwycił to wszystko i wyszedł z pokoju.

Jim wszedł do środka myśląc o miejscu, w którym mógłby potrenować. Pokój był pusty. Tylko w odległości 10 metrów od Jim' a stał biały manekin. Marcel usiadł na ziemi w dziwnej pozycji i zamknął oczy. Po 2 minutach błyskawicznie wyciągnął z dużej kieszeni spodni piękny sztylet i rzucił nim w kierunku manekina. Potem ruszył do manekina i spojrzał na niego. Sztylet był wbity w sam środek piersi manekina. Wyciągnął go i wyszedł z pokoju zadowolony.