Korytarz

Odstęp

Miała wrażenie, że zaraz pęknie jej czaszka. Chwyciła się za głowę i zamknęła oczy. Wiedziała, że ból za chwilę przejdzie, często zdarzały jej się taki krótkotrwałe ataki ostrego bólu.

Jason wyszedł przed szpital i ujrzał Natalie, kurczowo ściskającą się za głowę.
- Natalie, co się dzieje? - zapytał z troską, podchodząc do niej.

-To nic..zaraz przejdzie..-mówiła gryząc wargi z bólu.

- A jeśli nie? - zapytał zmartwiony. - Chodź, pani Pomfrey na pewno Ci pomoże.
Pomógł jej dojść do skrzydła szpitalnego.

Natalie stała oparta o ścianę. Ból zelżał.
-Mówiłam, że przestanie- uśmiechnęła się i poszła do Skrzydła.

Gość

Brenda weszła na korytarz i przyczepiła na ścianę plakat na temat balu. Następnie postanowiła zejść w Lochy, więc udała się w stronę ruchomych schodów prowadzących do wybranego przez nią miejsca.

Gość

Odstęp czasu

Brenda przyszła na korytarz. Zaczęła przechadzać się nim i rozglądać dookoła. Nagle poczuła, że bardzo chce pograć na pianinie, pobyć sama, pośpiewać... Przypomniała sobie, że w legendy mówią, że właśnie na tym korytarzu można znaleźć Pokój Życzeń, który napewno zaspokoił by teraźniejsze pragnienie Brendy.
Bez przerwy rozmyślając o tajemnym pomieszczeniu dalej chodziła w tą i we w tą, po ciemnym, chłodnym holu.

Ściana wciąż pozostawała ciemna i chłodna. Nic się nie stało.

Gość

Brenda nie miała zamiaru sobie odpuścić. Wędrowała po korytarzu cały czas wyobrażając sobie drzwi do Pokoju Życzeń. W tej chwili niczego innego nie potrzebowała, tylko tego pomieszczenia.

Wciąż nic. Na ścianie pojawiła się natomiast mucha. Zapamiętale zaczęła po niej wędrować.

Gość

Brenda tak łatwo nie dawała za wygraną (xP). Dreptała po korytarzu. Ciszę zagłuszał tylko stukot jej butów. Intensywnie myślała o Pokoju Życzeń. Tak bardzo chciała się do niego dostać..

Mucha poleciała. Nagle w nikłym świetle panującym na korytarzu dało się widzieć wyłaniającą się mosiężną klamkę. Pobłyszczała, pobłyszczała, a potem znikła. Ściana była taka jak przedtem.

Jason wszedł na korytarz szkolny z zamiarem pospacerowania. Na zewnątrz było dla niego za zimno, więc pozostawał mu tylko zamek.

Odstęp:

Po długim spacerze udał się z powrotem do swojej sypialni.

Gość

Brenda znów przyszła na korytarz. Ciągle miała ochotę usiąść przed fortepianem, rozgrzać palce i zagrać parę swoich ulubionych utworów... Spacerowała holem rozglądając się dookoła siebie. Tak jak ostatnio w myślach miała tylko Pokój Życzeń, a w nim jej 'wymarzone' pianino.

Ochota nie wystarczyła. Nic się nie stało.