Madame Puddifoot's

Natalie osłupiała.
-Dziękuje- powiedziała, lecz domyśliła się, że ona mówi to z ironią.
Gdy odeszła schyliła się w stronę Jasona.
-Wiesz..wydaje mi się, że ona ma złe zamiary. Może się gdzieś przejdziemy..?-spytała po czym odsunęła się z rumieńcami na policzkach. Podczas schylenia jej twarz niebezpiecznie zbliżyła się do jego.

Kelnerka niemiło stwierdziła, że dziewczyna nie wierzy w nią. Była bardzo biedna, zarabiała tylkow tej kafeji, nie stać ją było na szkołę, na początku flirtowała z chłopakiem, ale stwierdziła, że to może ranić uczucia tej dziewczyny
*Powinnam ją przeprosić. Postępowałam nieładnie...* - pomyślała, poprawiła spódniczkę i podeszła do pary przy stoliku.
- Przepraszam za moje zachowanie - powiedziała do Natalie

Tym razem Natalie naprawdę się zdziwiła.
-Nie ma za co. To bardzo miłe- uśmiechnęła się tym razem naprawdę szczerze.

Jason był już totalnie skołowany zachowaniem kelnerki. Postanowił się nie odzywać i obserwować tę scenę w milczeniu. Wkroczy, jak coś się będzie działo.

- Pomyślałam, że zapoznam się z tym chłopakiem, bo nie mam za dużo znajomych..Wogóle nie mam znajomych. Jestem biedna, nie stać mnie było na szkołę, pracuje w tej kafeji za marne knuty..Taki mój żywot. - mówiła cicho - Faceci tylko lecą na moje ciało, a w tej kafeji to już wogóle.. - westchnęła - Oj, przepraszam, że wyżalam się wam z moich bezsensownych kłopotów - schyliła głowę

-Nie przepraszaj. Każdy czasem musi się komuś wygadać..-powiedziała do kelnerki.

- Dzięki, że tak sądzisz. Mam nadzieję, że nie zmienicie restauracji. - powiedziała cicho - To ja już idę.. - mruknęła i odeszła w smutku myć brudne naczynia.

-Będę tu często przychodzić..-powiedziała za kelnerką. -Każdy potrzebuje się czasem wypłakać..-dodała po czym uśmiechnęła się do Jasona najpiękniej jak umiała.

Jason powiódł wzrokiem za smutną teraz kelnerką.
- Jestem w szoku - przybliżył się i szepnął do Natalie. - Nie sądziłem, że spotka nas dziś coś takiego.

-Ja też. Całkiem inaczej wyobrażałam sobie to dzisiejsze spotkanie- szepnęła.

Jason wzruszył lekko ramionami i uśmiechnął się do Natalie.
- No cóż... nie wszystko jeszcze stracone - szepnął, nie odsuwając się od dziewczyny.

-To akurat prawda..-uśmiechnęła się.